Johann Franz von Aulock urodził się 7 września 1764 roku na Śląsku (w Zdziechowicach). Służył w armii pruskiej i był dowódcą batalionu w 2. śląskim pułku piechoty (później 11. regimencie piechoty), który w latach 1809–1813 stacjonował w twierdzy w Nysie. Za dwie kampanie przeciwko Francuzom z lat 1813 i 1814, tzw. Befreiungskriege, został odznaczony krzyżem żelaznym 1 i 2 klasy.

Johann von Aulock zginął 18 czerwca 1815 roku w czasie bitwy pod Waterloo (przez Prusaków nazywaną Belle Alliance). Jego pułk wchodził w skład 14. brygady IV korpusu generała Friedricha Wilhelma von Bülowa, z pruskiej armii Gebharda Blüchera, który atakował prawe skrzydło wojsk Napoleona, walczącego z armią Artura Wellingtona. Najcięższe boje na tym skrzydle toczyły się o miasteczko Plancenoit, bronione przez napoleońską Młodą Gwardię. Szturmując na czele swojego batalionu cmentarz koło kościoła, von Aulock zginął przeszyty bagnetem i trafiony kulą karabinową. Po bitwie pochowano go zapewne w masowym grobie.